Cando Gunnar Huttunen aparece nunha vila perdida de Laponia e decide mercar e pór en funcionamento o vello muíño que hai á beira do río Kemi, os labregos da veciñanza rinse del. Só a un tolo se lle ocorrería afrontar semellante proxecto. E aínda que deberán renderse á evidencia do éxito da empresa, aquel extravagante individuo, capaz de engaiolar durante veladas enteiras aos rapaces da aldea coas súas imitacións de animais e de veciños, revela un defecto que os fará reafirmarse no seu primeiro diagnóstico: nos momentos de tristura Gunnar –Kunnari para os veciños– ouvea.